‘Prachtige vondst, jammer van de graafmachine’

Bron: NOS-journaal

De plek waar het kampvuur werd aangetroffen, werd in de prehistorie waarschijnlijk gebruikt als schuilplaats. Een rivier die daar destijds stroomde, had een natuurlijk afdakje uitgeslepen in de rots. Zo’n schuilplaats wordt ook wel een ‘abri’ genoemd, net als de gelijknamige moderne schuilplaats: het bushokje. Volgens archeoloog Ivo van Wijk zijn veel collega’s opgewonden over de vondst en staat zijn telefoon roodgloeiend.

Toeristisch gebied
De opgravingen moesten snel worden afgerond, omdat de opgraving in een toeristisch gebied ligt waar veel wordt gewandeld. De drie meter diepe geulen die de archeologen gegraven hadden, zouden te gevaarlijk zijn voor wandelaars.
Dat de geulen snel moesten worden dichtgegooid is een nadeel, zegt Van Wijk, want een archeologische vondst telt pas echt mee als andere archeologen de vondst bevestigen. Om snel te werken, moest een graafmachine worden gebruikt. “We konden niet anders door de tijdsdruk, maar eigenlijk is het gebruiken van een graafmachine onder archeologen not done”, vertelt Van Wijk.

Koolstofdatering
Naast houtskoolresten van het kampvuur werden in de geulen ook restanten van vuurstenen werktuigen aangetroffen. Aan de hand van die werktuigen schatten de archeologen dat de vuurplaats al rond 5000 voor Christus werd gebruikt, misschien zelfs nog eerder. Koolstofdatering moet uitwijzen hoe lang het precies geleden is dat prehistorische mensen daar een kampvuur maakten.

Sporen van leven
Het is de eerste van dit soort schuilplaatsen in Nederland die goed is onderzocht. Eerder werd er één gevonden op de grens met België, maar daar is toen geen onderzoek gedaan. Veel archeologen denken dat er in Limburg nog veel meer onder het oppervlakte verborgen ligt, omdat het landschap in de dalen van de rivieren de Geul en de Jeker zich in die periode uitstekend voor dat soort schuilplaatsen leenden. In Frankrijk en België zijn wel al meer van dit soort tijdelijke schuilplaatsen gevonden.